“Dur, belli etme. Kadın biraz gizemli olmalı. Senin istemen hoş olmaz.”
Yıllarca susmayı, beklemeyi “doğru olan” sandık. Ama kalp dediğin şey susunca geçmiyor. İçine atınca da durulmuyor.
Biliyor musun? O bastırdığın duygular zamanla kırgınlığa dönüşüyor. Hatta bazen kendine bile kızmaya başlıyorsun.
Çünkü insan en çok kendine söyleyemediklerine yoruluyor.
İlk adımı attın diye hiçbir şey kaybetmezsin. Aksine… Kendine dürüst olmuş olursun.
İlişkilerde denge, adım atanla susan arasında değil. Denge, iki tarafın da aynı cesareti gösterebildiği yerde kurulur.
Bazen “ya olur ya olmaz” diyebilmek, yıllarca içini kemiren bir “keşke”den çok daha hafiftir, inan bana.
Bir kadın duygusunu belli edince hemen “kolay” yaftası yapıştırılıyor ya…
Oysa ben başka bir şey görüyorum:
Dürüstlük.
Ve insanın kendine olan saygısı işte tam da orada başlıyor.
Peki ya siz? Hiç ilk adımı attınız mı? Sonuç ne oldu?
